Ο πρόεδρος του ΠΑ.Σ.Π. αρθρογράφησε στο balla.com.cy για την άθλια νοοτροπία γονέων και προπονητών στα πρωταθλήματα και τουρνουά παίδων στην Κύπρο. Παραθέτουμε το σχόλιό του:
Οι περισσότεροι δυστυχώς δεν έχουν ιδέα τι έργο πρέπει να επιτελούν και ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι μίας ακαδημίας.
Παρακολουθώντας από κοντά το μεγαλύτερο τουρνουά ακαδημιών που διεξάγεται στην Κύπρο και υποστηρίζοντας το ως ΠΑ.Σ.Π., μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα.
Όχι από το επίπεδο της διοργάνωσης, αλλά από το επίπεδο κάποιων προπονητών και την λανθασμένη κουλτούρα και τρόπο σκέψης των περισσοτέρων γονιών.
Ειλικρινά ποιός πρέπει να είναι ο στόχος ενός προπονητή και μίας ακαδημίας; Η κατάκτηση του πρωταθλήματος; Η κατάκτηση ενός τουρνουά; Ή η νίκη σε ένα αγώνα πεντάχρονων παιδιών;
Με αυτά που είδαμε, αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι η κατάσταση έχει πραγματικά ξεφύγει. Οι περισσότεροι δυστυχώς δεν έχουν ιδέα τι έργο πρέπει να επιτελούν και ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι μίας ακαδημίας.
Στο βωμό του πρωταθλητισμού και της διαφήμισης της ακαδημίας τους μεταδίδουν και μεταφέρουν λανθασμένα μηνύματα. Σε συνδυασμό με την άγνοια και την επιμονή των γονιών να βλέπουν τα παιδιά τους νικητές (ΣΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ) χάνεται η ουσία και ο στόχος.
Θα συμφωνήσω με τα λεγόμενα του συναδέλφου Βαγγέλη Μπέκα, που ερωτά ποιος άραγε είναι ο στόχος:
Α) Η κατάκτηση της νίκης;
Β) Η δημιουργία μιας καλής ομάδας;
Γ)Η ανακάλυψη ή η δημιουργία ενός καλού παίκτη;
Εάν είναι το πρώτο θα πρέπει να καθορίσουμε τι είναι η πραγματική νίκη για ένα παιδί. Είναι το αποτέλεσμα στο σκορ, η παροδική χαρά στη νίκη ενός αγώνα που έπρεπε να έρθει κάτω από συνθήκες πίεσης (φωνές προπονητή, καβγάδες γονιών, εξύβριση των διαιτητών); Ή, η ερώτηση του γονέα «παιδί μου πέρασες καλά;», πριν την ερώτηση «κερδίσατε το παιχνίδι;».
Τα παιδιά σίγουρα θα διάλεγαν το πρώτο γιατί πραγματική νίκη για αυτά είναι να περάσουν καλά, να νιώθουν χαρούμενα και χρήσιμα.
Εάν είναι το δεύτερο (σ.σ. η δημιουργία μιας καλής ομάδας) τότε πρέπει να καθοριστούν κώδικες επικοινωνίας-συμπεριφοράς, κανονισμοί και ένα πνεύμα συνεργασίας (ιδιαίτερα ανάμεσα σε προπονητή και γονέα). Επειδή, όμως, η ηλικία καθορίζει την δημιουργία της κάθε ομάδος, που αλλάζουν ανά έτος, είναι ουσιαστικό να καλλιεργηθεί το πνεύμα συνεργασίας και επικοινωνίας αλλά είναι ουτοπικό να γίνει στόχος η δημιουργία ομάδος, γιατί κάθε μια από αυτές έχει ημερομηνία λήξης.
Εάν είναι το τρίτο, δηλαδή η ανάδειξη ενός καλού παίκτη… Θα συμφωνούσα και εγώ με τον κύριο Μπέκα ότι οι ακαδημίες προάγουν άτομα και όχι ομάδες ανά έτος.
Προσπαθούν μέσα από την διαδικασία να «γεννήσουν» αθλητές.
Αυτό που είδαμε, δυστυχώς, δεν ήταν το τρίτο αλλά το πρώτο «Η κατάκτηση της νίκης» και μάλιστα μέσα από συνθήκες εκφοβισμού (bullying) των αθλητών.
Η αγάπη, η αξιοποίηση του ταλέντου και η ανατροφοδότηση πληροφοριών προς τα παιδιά, λεηλατήθηκαν τόσο από προπονητές όσο και από γονείς. Θα κλείσω με τα τελευταία λόγια του κύριου Μπέκα που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο: «Πρέπει να βάλουμε σαν στόχο τελικά, ότι πριν από νίκες και πρωταθλήματα, οφείλουμε να κερδίζουμε και να ανταλλάζουμε… ΣΕΒΑΣΜΟ!!».
Και μια υπόσχεση-προσωπική δέσμευση: Όσο ηγούμαι του ΠΑ.Σ.Π. θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να αλλάξει η κατάσταση αυτή που βλέπουμε στις ακαδημίες.
